Metodyka badań - powierzchnia badawcza
Wielkość powierzchni zależy od wielu czynników, w tym środowiska, spodziewanego zagęszczenia sów (ew. jednego, preferowanego gatunku) możliwości czasowych obserwatora. Zawsze dążymy do uzyskania liczby bezwzględnej, dlatego lepiej jest wykonać dokładne liczenia na mniejszej, reprezentatywnej powierzchni wybranej losowo, aniżeli pobieżnie na dużej. Wyjątkiem mogą być gatunki sów rzadkich, których rozmieszczenie jest słabo poznane (np. puchacz, pójdźka) lub gdy odpowiednie środowiska rozmieszczone są plamowo (np. płomykówka w obrębie osiedli, puszczyk w miastach). Granicą powierzchni mogą być jednostki administracyjne. Np. inwentaryzacja sów na terenach miejskich powinna objąć cały jego obszar, szczególną uwagę zwracając na przedmieścia, zadrzewienia (parki, cmentarze, aleje), dzielnice willowe itp. Minimalna wielkość powierzchni na terenie leśnym nie powinna być mniejsza niż 10-20 km2. Można oczywiście planować liczenia na większych powierzchniach, jeśli możliwe jest zaangażowanie większej liczby osób. Np. powierzchnia ok. 200 km2 wymaga już zaangażowania w sezonie zespołu 3-4 osób, tak by była realna możliwość wykrycia większości stanowisk.
Nie ma potrzeby wyznaczania granic w terenie na wzór metody kartograficznej. Wystarczy mapa w wyraźnej skali, (co najmniej 1:25 000, maksimum 1:10 000), na której wyznaczamy czytelne granice powierzchni, najlepiej przebiegające po wydzieleniach (drogi, linie oddziałowe, różnowiekowe lasy itp.). Na mapie zaznaczamy także charakterystyczne punkty orientacyjne znajdujące się na trasie przemarszu. Wielkość powierzchni próbnej może być różna dla różnych gatunków: im większe terytoria tym większa powierzchnia. Wytypowana powierzchnia powinna obejmować co najmniej 15-20 terytoriów lęgowych (nawołujących samców). Jeśli droga powrotna przebiega przez naszą powierzchnię, w wybranych, niejasnych punktach, wabienia można powtórzyć pamiętając, by ptaków zbytnio nie niepokoić.
